Wereldlichtjesdag 2025

Lieve ouders, familieleden, geliefden,

Vandaag staan we samen op een plek waar licht en liefde elkaar raken. Waar stilte spreekt in zachte zinnen. en waar een nieuw monument komt te staan – een sleutelgat – klein van vorm, maar groot van betekenis.

Een sleutelgat is eigenlijk iets bijzonders. Het is een opening die je alleen kunt zien wanneer je er écht bij stil staat. Een klein venster, dat je uitnodigt om even te wachten, te ademen, stil te worden… en dan te kijken.

En precies dat mag vandaag. We mogen samen kijken.
Naar het water.
Naar het licht.
Naar elkaar.
En, misschien wel het meest van alles: naar onze kinderen.

Het verhaal ‘’Als we door liefde kijken’’

Ik ben Desley Boxtart van Knuf&Ko en ik wil jullie meenemen in een verhaal. Een verhaal dat niet gaat over verlies dat kennen jullie al. Maar over verbinding. Over wat er gebeurt wanneer een ouder door het sleutelgat kijkt.

Begin van verhaal – intro

Er was eens een ouder laten we zeggen: een verzamelaar van herinneringen. Hij droeg geen sleutelbos in zijn jas, maar in zijn hart.

Aan die sleutelbos hingen sleutels van alle momenten die hij met zijn kind had gedeeld. De sleutel van de eerste lach. De sleutel van de eerste keer vasthouden.
De sleutel van een slapeloze nacht vol zorgen, maar ook vol liefde.
De sleutel van dat éne grapje dat nooit oud werd.
De sleutel van een geur, een geluid, een heel klein handje in een grote hand.
Er was ook een sleutel van afscheid nemen zonder ooit hallo te hebben kunnen zeggen, van liefde die geen herinneringen kreeg om op te groeien, maar wél een levenslange plek in het hart heeft gekregen.

En tussen al die sleutels hing er één die hij nooit eerder had gezien.
Hij had hem gekregen op de dag dat hij zijn kind moest loslaten.
Een sleutel zonder deur.
Een sleutel waarvan niemand hem had verteld hoe hij werkte. Een sleutel die tegelijk troost en pijn bracht.

Soms, wanneer de wereld te fel, te hard of te stil was, pakte hij die sleutel vast.
Dan voelde hij het gewicht ervan en wist:
Er is een deur die ik niet meer kan openen, maar die mij nooit zal vergeten.

Op een avond, toen de lucht zachtroze kleurde en de vogels zich klaarmaakten voor de nacht, liep hij langs een vijver. Het water was rustig alsof het ademde. Alsof het luisterde.

En daar, aan de rand van het veld, zag hij iets nieuws.
Een vorm, eenvoudig en toch magisch.
Een sleutelgat, gemaakt van liefde en handen die wilden helen.
Hij voelde meteen:
Dit is voor ouders zoals ik. Voor kinderen zoals het mijne.

Hij liep dichterbij.
Het was alsof iets hem zachtjes vooruit duwde.
Een herinnering.
Een verlangen.
Een fluistering misschien.

Toen stond hij ervoor.
Het sleutelgat.
Een monument dat niet schreeuwde om aandacht, maar fluisterde:
Kijk maar. Je hoeft niet bang te zijn.

Hij keek naar zijn sleutel, en toen heel voorzichtig door het sleutelgat.

Wat hij zag

Hij zag geen hemel zoals in tekenfilms.
Hij zag geen engelen met vleugels.
Hij zag ook geen antwoorden op vragen die nooit een antwoord krijgen.

Nee.
Hij zag zijn kind zoals hij altijd had gehoopt.
Vrij.
Stralend.
Thuis.

Hij zag dat er geen pijn was, geen verdriet, geen te vroeg of te laat.
Hij zag een plek waar tijd niet loopt, maar danst.
Waar licht de taal is en liefde de grond waarop alles rust.

Hij zag zijn kind lachen.
Hij zag zijn kind spelen. Zonder beperkingen, zonder zorgen, zelfs zonder zwaartekracht.

Hij zag hoe liefde daar vorm kreeg.
Zonder grenzen, zonder einde.

Hij wilde langer kijken, natuurlijk wilde hij dat.
Maar op het moment dat hij merkte hoe zijn adem weer rustig werd, hoe zijn schouders zakten,

hoe zijn hart even niet meer trok en scheurde, besefte hij iets belangrijks.

Hij had niet alleen zijn kind gezien.
Zijn kind had ook hém gezien.

En in die blik,
in dat moment, zat alles wat je als ouder ooit kunt hopen.
Niet afgesloten hoofdstukken, maar verbinding met elkaar.

De terugweg

Toen hij weer terugliep,
voelde hij zijn sleutel.
Hij hield hem niet meer vast zoals voorheen.
Niet krampachtig.
Niet verdrietig.
Maar zacht.

Alsof hij wist:
Er is geen deur nodig.
Er is alleen een plek waar ik kan kijken.
En wanneer ik kijk, ben ik dichterbij dan ik dacht.

Hij besloot vanaf die dag af en toe terug te keren.
Niet om te controleren of het nog steeds zo was, want dat was het.
Maar om zichzelf eraan te herinneren dat liefde niet stopt.
Dat zijn kind niet verloren is. Dat zijn kind niet vergeten is.
En dat er altijd, altijd een manier is om even dichtbij elkaar te zijn.

Het sleutelgat voor ons allemaal

Vandaag staan wij hier met elkaar,
met onze eigen sleutels,
onze eigen verhalen,
onze eigen stiltes,
onze eigen kinderen.

En dit monument dit sleutelgat is gemaakt zodat jullie kunnen kijken.
Niet om antwoorden te vinden, niet om verklaringen te zoeken, maar om verbinding te voelen.

Wanneer je door dit sleutelgat kijkt, mag je je kind zien zoals jij hem of haar kent.
Zoals ze waren. Zoals ze nu zijn. Zoals jij ze meedraagt.

Je mag geloven of voelen, of hopen
dat waar jouw kind nu is, geen angst bestaat.
Geen tekort. Geen pijn. Geen afscheid.

Alleen liefde.
Zachter dan water.
Helder dan licht.
Dichterbij dan je soms durft te denken.

En misschien…

Misschien, wanneer je door het sleutelgat kijkt,
zie je niets wat je ogen kunnen vangen.
Dat is oké.

Misschien zie je een herinnering.
Een glimlach.
Een moment dat ooit voelde als thuiskomen.
Ook dat is oké.

Misschien voel je alleen dat je kind even bij je is.
Of juist dat jij even bij je kind bent.
Dat is genoeg.

Het sleutelgat is geen poort naar een andere wereld.
Het is een herinnering aan iets dat nooit verdwenen is:
de liefde die je draagt.
De liefde die je kind draagt.
De liefde die hier vandaag tussen ons in hangt.

Samen kijken, samen dragen

En terwijl we straks de lichtjes ontsteken, en wandelen naar het veld en het water.
Wil ik jullie uitnodigen om een keer terug te komen om door het sleutelgat te kijken,
wanneer het monument daar definitief staat.

Niet om te zoeken.
Niet om te verlangen.
Maar om te voelen:

Dat jullie kinderen gezien worden.
Dat jullie liefde gehoord wordt.
Dat ze hier vandaag op hun manier bij ons zijn.

Het sleutelgat kijkt niet alleen naar buiten.
Het kijkt ook naar binnen.
Naar jullie liefde, jullie kracht, jullie gemis.
Naar alles wat ouderschap is zelfs wanneer het leven zo anders liep dan gehoopt.

Tot slot

Dit monument krijgt straks een plek aan de vijver van Westerveld.
Bij het kinderveld. Een plek waar het kalm is, waar het water luistert, waar licht altijd een weg naar binnen vindt.

Het is een plek waar jullie altijd welkom zijn.
Om te kijken.
Om te voelen.
Om even te dromen.
Om je kind te groeten.

Want liefde stopt niet.
Geen dag. Geen uur. Geen seconde.

En elke keer wanneer iemand door het sleutelgat kijkt,
fluistert het zachtjes terug.

“Je kind is hier. In liefde. In licht. En altijd, altijd dichterbij dan je denkt.”