Hoe wordt mijn zusje begraven?

Samenwerken met mensen die echt meedenken, die net dat stapje verder gaan, is heel fijn. Het maakt dat wij beloftes waar kunnen maken, suggesties kunnen doen van wat ook mogelijk is en echt kunnen kijken naar hoe we bepaalde wensen zo mooi mogelijk vorm kunnen geven.
Foto bij blog Samenwerken

Zo hadden we onlangs de begrafenis van een heel mooi meisje, ze is veel te kort op deze aarde geweest. Vijf jaar geleden was haar oma al overleden, helaas heeft ze haar kleindochter niet gekend. Haar ouders vertelden, dat het meisje haar enorme strijd pas heeft opgegeven, toen zij zeiden dat ze naar oma moest gaan. Ze wilden haar dan ook graag in het familiegraf, bij oma bijzetten.  

Het oudste broertje van het overleden meisje, wilde graag weten wat begraven eigenlijk is. Het idee, dat zijn kleine mooie zusje onder de grond zou komen, was toch wel raar. Maar zijn ouders waren heel open, ze hebben geen geheimen voor hem en zijn broertje gehouden. En zo ontstond de wens, om nadat de gasten van de begraafplaats waren vertrokken, zelf het mandje in het graf te zetten. De jongens zouden dan zien dat het zo zou gaan, dat dit de plek zou zijn waar ze haar achter zouden laten.

Gewoonlijk kan dit met een kindergrafje ook goed, aangezien deze niet zo diep is. Maar in dit geval was het een familiegraf, waar dieper gegraven moest worden. Dus met de begraafplaatsbeheerder hadden we overlegd, dat een trappetje of zoiets handig zou zijn, zodat vader en zoons samen in het graf konden staan. Hij moest even kijken, het was dieper dan een kindergrafje, te klein voor een installatie waar je gewoonlijk een kist op laat zakken, te diep om er zo in te tillen. Maar hij zou wel wat bedenken, kwam goed.

Eigenlijk houden we daar niet zo van, dat iemand zegt dat het goed komt en dat we daarmee over dat stukje de regie uit handen moeten geven. Maar de overtuiging waarmee hij dat zei, stelde gerust. Hij had dit onder controle, hij zou dit regelen.

En dat deed hij! Diezelfde avond heeft hij zelf een trappetje gemaakt, welke perfect paste. Eigen hout uit zijn schuur, zelf in elkaar gezet. Niet gedacht in ‘hoe ze het altijd doen’, maar gedacht vanuit de wens van de familie. Zo heeft hij er voor gezorgd dat dit gezin de begrafenis kon uitvoeren zoals ze dat graag wilden. Op zo’n moment kun je alleen maar ontroering en dankbaarheid voelen. Het bracht wat warmte op deze winterdag, hij ging net dat stapje verder.

Share on facebook
Facebook
Share on whatsapp
WhatsApp